“Na twee biertjes niet meer twitteren”, zo luidt het advies van de chef politiek van de Volkskrant aan zijn verslaggevers. Nou kom ik nog uit de tijd dat journalisten hun stukjes doorgaans in de kroeg schreven. Gelukkig bestond er toen geen instructie van de hoofdredacteur aan de redacteuren actief te zijn op social media, omdat het “een uitstekende manier is om contact te leggen met (een deel van) de lezers”.
Nu is die instructie er, althans bij de Volkskrant, wèl en dat leidt, aldus de Volkskrant-Ombudsvrouw in haar column van december van het vorig jaar, nog wel eens tot brokken en klachten. Want mag een Volkskrantverslaggeefster een lijsttrekker van 50Plus in het Europees parlement een “principeloze zakkenvuller” noemen? Interne codes of regels zijn er niet, behalve die van die twee biertjes. Maar er zijn wel grenzen. En die worden nog steeds door de rechter gesteld. Laatst nog door de Rechtbank Zeeland-West-Brabant. De schrijver van het weblog ‘Wie geloof jij’, had een vete uit te vechten met een gemeentelijke instantie. In zijn strijd tegen die instantie , schakelde hij ook een advocaat in. Ook de advocaat deugde in zijn visie niet. Op zijn blog haalde de schrijver fel uit tegen de gemeentelijke instantie, maar ook tegen de advocaat: hij noemde de advocaat onder meer “een vuile oplichter” en een “corrupte advocaat”. Op een zeker moment vond de advocaat het wel welletjes en verzocht hij de rechter de man te verbieden nog contact met hem te zoeken, zich te onthouden van uitingen op social media en alle publicaties op internet te verwijderen. De blogger beriep zich natuurlijk op zijn vrijheid van meningsuiting: hij had slechts misstanden in de dienstverlening en verspilling van overheidsgeld aan de kaak willen stellen. De rechter geeft aan dat de vrijheid van meningsuiting zich ook uitstrekt tot onwelgevallige uitingen, temeer als die uitingen ertoe strekken aan de kaak te stellen dat overheidsgeld wordt verspild. En dus zijn kritische publicaties toelaatbaar, mits zakelijk en correct. De blogger had echter de grenzen fors overschreden: in dit geval prevaleerde het recht op bescherming van eer en goede naam boven het recht op vrijheid van meningsuiting. Volgens de rechter gaat een algeheel verbod op uitingen op social media echter te ver. Het verbod wordt beperkt tot, kort gezegd, lelijke en onjuiste uitingen. Wel moeten alle scheldpartijen van het blog worden verwijderd. Allemaal niet zo verwonderlijk, maar dit was een gewone burger en geen journalist. En journalisten moesten toch maar niet al te veel domme dingen zeggen of twitteren wat ze vinden. Geldt ook voor juristen trouwens. Proost!