Freek van den Bergh: ‘Het verschil tussen een gewone foto en een iconische nieuwsfoto’

Fotojournalist voor o.a. de Volkskrant

Waarom hou je van dit vak?

‘Toen ik begon had ik het idee dat je met journalistiek allemaal avonturen beleefde. Dat is natuurlijk niet zo, maar er zit wel een kern van waarheid in. Ik sta met mijn neus bovenop het nieuws en dat blijf ik waanzinnig leuk vinden. Nog leuker is het dat ik vervolgens de foto’s maak die ertoe doen. Dat schept heel veel waardering.’

Waarom is fotojournalistiek zo belangrijk?

‘Alle grote gebeurtenissen in de wereld, herinner je aan de hand van foto’s. Een voorbeeld is de foto van het napalm-meisje tijdens de Vietnamoorlog in 1972? De foto ging de hele wereld over. We lezen steeds meer het nieuws op internet en daarbij is beeld onmisbaar, want een artikel op een site heeft altijd een foto nodig.

Hoe heb jij het vak zien veranderen?

‘Het is hard werken. Sinds ik dit werk doe, zijn de tarieven nooit gestegen. Ik fotografeer voor een landelijke krant die gelukkig nog veel aandacht heeft voor beeld en nog redelijk betaalt. Maar zeker in de regiojournalistiek zijn de tarieven te laag. Er moet echt meer waardering komen en daar hoort ook een goed tarief bij. Vaak wordt fotojournalistiek gezien als iets wat iedereen kan. Beeldredacteuren snappen het wel, maar er gaat meer werk in zitten dan mensen denken. Nieuws is nooit te plannen. Het maken van een goede journalistieke foto wordt echt onderschat. Er komt veel meer bij kijken dan alleen maar op de ontspanknop drukken en een mooie plaatje maken. Je moet je inlezen, op de goede plek staan en het verhaal vertellen in één foto.

Waarom doe je mee aan de campagne ‘Journalistiek heeft een prijs’?

‘Veel fotografen onderschatten hoeveel geld ze moeten verdienen om een inkomen te hebben, om zich fatsoenlijk te kunnen verzekeren en om te kunnen investeren in goede apparatuur. Hoeveel inkomen heb je nu echt nodig hebt om dit vak als goede zzp’er te kunnen blijven uitoefenen? Neem geen genoegen met te weinig. Daarmee snijd je jezelf en je collega’s in de vingers.’