Floor Fortunati

In 2007 studeerde ik als fotojournalist af aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Journalistiek zit in mijn hart, maar ik ben geen nieuwsjager. Ik hou van achtergrondverhalen en diepgang en kan weinig met snelle nieuwsfotografie. Ik ben een idealist en wilde ook toen al iets goeds doen voor de wereld, maar ik vond wel dat ik die wereld een beetje beter moest leren kennen. Daarom vertrok ik naar het buitenland. Eerst Zuid-Afrika, daarna Australië en uiteindelijk fietste ik tien maanden door Zuid-Amerika.

Opbouwen netwerk

Ik heb heel veel geleerd van deze jaren in het buitenland. Ik trok me het onrecht in de wereld aan. Mapuche in Argentinië wiens land afgepakt wordt, aboriginals in Australië die enorm gediscrimineerd en achtergesteld worden, maar ook de voedings- en kledingindustrie die absoluut niet duurzaam zijn. Dit waren onderwerpen die ik wilde belichten. Eenmaal terug in Nederland, bleek ik weer helemaal opnieuw te moeten beginnen met het opbouwen van een netwerk. Een zware les, midden in de crisis. Ik bleef altijd fotograferen, maar was genoodzaakt om allerlei bijbaantjes aan te nemen. Ik werkte in een antiquariaat in Amsterdam, een biologische winkel in Den Haag, en als runner op het strand van Scheveningen. Heel langzaam kreeg ik weer meer opdrachten, tot ik in 2014 eindelijk geen bijbaantje meer hoefde te hebben. Ik ging weer fulltime fotograferen, maar was een beetje afgedreven van de journalistiek.

Melk in de meterkast

In 2016 begon ik naar aanleiding van mijn eigen ervaringen met kolven met het maken van de serie Melk in de Meterkast, over vrouwen die kolven op hun werk. Ik kan vooraf nooit goed bedenken hoe een serie moet worden. Ik moet gewoon beginnen en zien waar het eindigt. Vaak vraag ik me halverwege af waar ik eigenlijk mee bezig ben en of de manier die ik gekozen heb wel de beste is. Maar soms vallen alle foto’s samen en wordt het vanzelf een geheel. Met Melk in de Meterkast was dat het geval. Ik werd genomineerd voor de Paul Peters Prijs, en de foto’s werden gepubliceerd in Ouders van Nu, NRC en Algemeen Dagblad.

Elk jaar een eigen grotere serie

Nog steeds krijg ik vragen over de serie. Het heeft me een enorme boost gegeven om weer meer journalistiek werk te doen. Sindsdien maak ik ieder jaar een eigen grotere serie. Daarbij kies ik onderwerpen waarin ik me interesseer of die ik belangrijk vind. Dit jaar was ik bezig met portretten en verhalen van freelancers die torenhoge premies voor hun arbeidsongeschiktheidsverzekering moeten betalen, omdat ze ooit ziek zijn geweest. Corona gooide roet in het eten, maar er kwam wel weer een nieuwe, iets luchtigere serie uit voort, over mensen die tijdens de lockdown aan het klussen sloegen.

Bijdragen aan betere wereld

Hoewel ik me sinds Melk in de Meterkast weer veel meer op de journalistiek richt, vind ik het lastig om mijn eigen werk gepubliceerd te krijgen. Het voelt als leuren met mijn koopwaar, waar ik helemaal niet goed in ben. Het lijkt me heel fijn om een redactie achter me te hebben, met wie ik kan overleggen over projecten. Uiteindelijk wil ik verhalen vertellen die ik belangrijk vind. Iets bijdragen aan een betere wereld, ook al is het maar een heel klein beetje. Dat is mijn doel. Maar eerst beval ik eind augustus van mijn tweede kindje. Als dat allemaal een beetje gewend is, ga ik vol nieuwe moed terug naar de fotojournalistiek, want ondanks alle zijwegen, ligt daar nog steeds mijn hart. 

Over de foto's

Foto 1: Peru

In 2009 fietste ik tien maanden door Zuid Amerika. Ik heb van deze tocht een enorme hoeveelheid foto’s, maar deze blijft favoriet. Niet alleen om de kleuren, de compositie en de blijheid van het jongetje, maar ook omdat ik toen nog tijd had om een uur op een pleintje in Lima te gaan zitten wachten op een moment zoals dit.

Foto 2: Duurzaam gezin

Naar aanleiding van Arjen Lubachs uitspraak dat kinderen krijgen per definitie niet duurzaam is, maakte ik een serie over gezinnen die zo duurzaam mogelijk leven. Ik ben niet goed in mensen neerzetten voor een portret en vraag altijd of ze iets willen doen. Hier in de kas werkte dat heel goed. Het was totale chaos. Iedereen praatte door elkaar en keek ergens anders.  Omdat het zo uitkwam, had ik mijn eigen toen tweejarige dochter meegenomen naar deze opdracht. Ze vond het spannend en hing de gehele shoot aan mijn been. Hier zat ze op schoot, terwijl ik op mijn knieën buiten de kas op de grond zat en maar gewoon bleef wachten tot het juist moment voor de foto kwam. In chaotische situaties werkt geduld hebben heel vaak.

Foto 3: Noordzee

Het was november en ijskoud. Ik rende al de hele dag over het strand heen en weer om een oude visserstraditie te fotograferen. Paarden lopen door de branding heen en weer en sleuren netten achter zich aan waar de vis in wordt gevangen. Vroeger niets bijzonders, maar nu een vergeten beroep. Alle foto’s van deze dag zijn prachtig, maar hoewel je op deze foto eigenlijk niet zo goed ziet wat er gebeurt, is het mijn absolute favoriet. De ruimte, rust en weerspiegeling vind ik heerlijk.

Foto 4: Melk in de Meterkast

Kolven op de wc, in het schoonmaakhok, of ergens onder een trap. Voordat ik er zelf aan begon, had ik er nooit over nagedacht. Als freelancer verwachtte ik ook niets, maar ik verbaasde me wel over verhalen van andere vrouwen, die als vaste medewerker ook ‘gewoon’ op de wc zaten. Ik besloot er een serie over te maken en fotografeerde een jaar lang vrouwen die op de meest uiteenlopende plekken kolven. Hier zit Aga, in een soort IT-kamer. Ze was eigenlijk best tevreden over de ruimte die ze had, ook al konden collega’s binnen komen lopen.  In bijna alle foto’s uit deze serie vind ik het mooi hoe geconcentreerd de vrouwen bezig zijn met het kolven. Het is best een intiem gebeuren en het is heel bijzonder dat ik dat mocht fotograferen. De serie werd genomineerd voor de Paul Peters Prijs en gepubliceerd in NRC, AD, en Ouders van Nu. Ik hoopte natuurlijk dat bedrijven daarna massaal goede kolfruimtes gingen regelen. Maar er valt nog steeds een heleboel te verbeteren.

Foto 5: NKBV Mischa

Voor de NKBV fotografeerde en interviewde ik een aantal leden van het Nederlands Klim Team. Mischa is een van de jeugdleden. Hij zat tijdens het maken van deze foto in 5 vwo, miste de helft van zijn lessen om te kunnen trainen en haalde alsnog voldoendes. Ik vind dat heel bewonderenswaardig. Ik hou van de lijnen in deze foto.  De trainingswand doorkruist zijn slaapkamer, zoals de klimsport zijn leven doorkruist.