Tammy van Nerum

Al van kinds af aan ben ik in de weer met camera’s en fotografie, maar pas in 2014 ontdekte ik welke richting ik hiermee op wilde. Ik reisde die zomer door Israël en al op mijn eerste dag in Tel Aviv ging het luchtalarm af en moest ik samen met de mensen bij wie ik verbleef schuilen in hun safe room. Mijn interesse in de (foto)journalistiek was geboren. Een jaar later heb ik de minor International Journalism gevolgd aan de HvA, om vervolgens stage te gaan lopen als fotograaf bij NRC. Hier leerde ik al snel dat ik niet van de snelle journalistiek ben, maar meer van de achtergrond verhalen. Tijdens mijn afstudeerjaar ben ik blijven freelancen bij NRC en in 2017 ben ik afgestudeerd als documentaire fotograaf aan de kunstacademie AKV St. Joost, in Breda, met het project ‘Paradijs’. Dit gaat over de Vrijbuiters, een volkstuin in de Bijlmer (Amsterdam Zuidoost). Hier heb ik een jaar lang vier mannen gevolgd die deze plek omschrijven als hun Suriname, hun stukje Paradijs in de Bijlmer.

In 2018 ben ik terug gegaan naar Israël, het land waar het voor mij allemaal begon en heb ik gewerkt aan een reportage over een voetbalteam die allerlei vredesprojecten organiseert in Jeruzalem. Een jaar later ging ik weer die kant op, ditmaal om samen met een journalist een reportage te maken over het racisme tegen Ethiopische Joden. Verder ben ik bezig met een project over de Dode Zee.

Ondertussen is mijn afstudeerproject geëxposeerd in de Bijlmer en hebben de mannen dus eindelijk het resultaat kunnen zien. De expositie in Breda vonden ze te ver weg en ik vond het een mooi idee dat het project over de Bijlmer uiteindelijk ook echt te zien was ín de Bijlmer, door mensen die zich erin kunnen herkennen. Ik heb veel positieve reacties gehad op deze expo maar de mooiste reacties waren die van de mannen zelf, die op de opening vol trots aan iedereen vertelde over hun volkstuin.

Op dit moment werk ik voor verschillende opdrachtgevers, met onder andere Het Financieele Dagblad als vaste opdrachtgever. Ik houd van de diversiteit die dit werk mij bied, zo sta ik de ene dag te fotograferen in een dierencrematorium, en de andere dag mag ik portretten maken van McDonalds medewerkers.

In mijn eigen werk houd ik ervan om mensen te ontmoeten, hun verhalen te horen en vast te leggen en zo dingen aan te kaarten die mij raken. Zoals de dagelijkse strijd van de
Ethiopisch Isarelische Eden Zemru die vecht tegen ongelijkheid en racisme in Israël, of de eenzaamheid van ouderen die als soort remedie bezoek krijgen van boerderijdieren. Of de persoonlijke verhalen van de Vrijbuiters, de volkstuin in de Bijlmer. Over je thuis voelen, of je juist nooit helemaal thuis voelen, over heimwee.
Tijdens mijn studie maakte ik al een serie over duivenmelkers, volgde ik mijn tantes voor een korte documentaire over de bijzondere band die ze hebben (een tweeling met een passie voor linedancing), portretteerde ik Joden in Amsterdam voor een project over antisemitisme en fotografeerde ik backstage bij Circus Herman Renz.

Mijn interesses zijn dus super divers, en zelf ben ik een enorme chaoot, wat je ook een beetje terug kunt zien in de diversiteit aan verhalen die ik al gemaakt heb. Echt langlopende projecten zal ik dus niet snel maken, ik ben te snel afgeleid door weer een ander verhaal. Voor nu heb ik in ieder geval nog genoeg op stapel en hoop ik snel weer nieuwe dingen te kunnen gaan maken.

 

Foto 1.

Al jaren is er sprake van racisme richting Ethiopische Joden in Israël. In de zomer van 2019 is een onbewapende zwarte tiener doodgeschoten door de politie. Voor velen was deze moord de druppel met als gevolg bloederige rellen. Vlak na Teka’s dood gingen Ethiopische Israëliërs massaal de straat op. Ze blokkeerden snelwegen, staken auto’s in brand en vochten met de politie. Tientallen agenten raakten gewond.

Sinds de rellen wordt racisme steeds vaker besproken in de Knesset, het Israëlische parlement, maar voor de demonstranten in Tel Aviv is dat nog lang niet genoeg. “We zullen doorgaan tot we hetzelfde worden behandeld als iedere andere Israëliër.”

In beeld:
Dagelijks komen activisten bij elkaar onder het appartementencomplex van de minister van Justitie. Eden Zemru (22, in het midden) schreeuwt leuzen in de richting van het gebouw en samen met de andere demonstranten roept ze de naam van de jongen die door de politie is doodgeschoten.

Tijdens deze reportage volgden we Eden Zemru een week lang tijdens haar strijd voor een gelijke behandeling en tegen racisme.

Foto 2.

De Dode Zee droogt op, hierdoor ontstaan er in het gebied zo'n honderden zinkgaten per jaar. Hier op de foto zie je een van de voormalig toeristische resorts die door het ontstaan van meerdere grote zinkgaten in de directe omgeving, als onveilig gebied is bestempeld. De grond is daar zo onstabiel dat het weghalen van de gebouwen niet meer kan. Palmbomen, die niet meer bij het snel zakkende grondwater kunnen komen breken als luciferstokjes. Dit is foto uit een lopend project over het verdwijnen van de Dode Zee.

Foto 3.

Spike poseert trots naast zijn zelfgemaakte tuinhuisje.

Onder de rook van Amsterdam Zuidoost, de Bijlmer, vind je de Vrijbuiters, een volkstuin. Deze foto komt uit mijn afstudeerproject 'Paradijs'. Een verhaal over 4 verschillende mannen die ik een jaar gevolgd heb op hun tuintje op deze volkstuin. Zij omschrijven deze plek als hun stukje Suriname, hun paradijs in de Bijlmer. Een plek waar ze naartoe gaan om tot rust te komen, even weg te zijn uit het grijze beton van de Bijlmer en zich dichterbij Suriname te voelen.

Foto 4.

De route van de Giro d'Italia kleurde in 2016 aardig roze. In verschillende dorpjes langs de route haalde bewoners alles uit de kast om er een feestelijk geheel van te maken. In opdracht voor NRC.