OPINIE – De beroepsverenigingen die bij de FotografenFederatie zijn aangesloten, gaan serieus onderzoeken of ze kunnen opgaan in één nieuwe organisatie. Dat werd tijd. Er is, denk ik, geen sector die nog zo versnipperd is als de fotografie. Al die clubs naast elkaar met enkele honderden leden zullen vroeger vast hun waarde voor het vak hebben gehad, maar in deze eeuw kan de buitenstaander zich er alleen maar over verbazen.
Hoe het komt dat er in een bedrijfstak van nog geen 10.000 werkers minstens zeven beroepsverenigingen zijn? Ik heb het de afgelopen jaren verscheidene bestuurders gevraagd en de reacties zijn met een paar trefwoorden samen te vatten: traditie, identiteit en groepsgevoel. Het zijn heel herkenbare begrippen die tot in de tweede helft van de vorige eeuw overal zwaar wogen, in kerken, scholen, gezondheidszorg, vakbeweging, werkgeversclubs enzovoorts. Fusies gingen nooit vanzelf, maar uiteindelijk verloren de sentimenten het van het inzicht dat bundeling van krachten een sterker geheel opleverde. Zelf ben ik begonnen als lid van de Protestants Christelijke Journalistenkring die kort daarna al opging in de NVJ, die zich in de jaren zeventig zelfs aansloot bij de FNV, ook al weer voortgekomen uit een fusie tussen de katholieke en sociaaldemocratische vakbeweging.
Aan de fotografie is deze ontwikkeling helemaal voorbijgegaan tot de digitalisering die alles op haar kop zette. De geesten lijken rijp voor één nieuwe vereniging voor de beroepsfotografie. Waar het precies op uitdraait weten we nog niet en wat dan de opstelling van de NVF is nog minder. Er is uiteindelijk maar één wezenlijke vraag: waar zijn de belangen van de fotojournalistiek en de mensen die dat vak uitoefenen het best gewaarborgd? Het voortbestaan van een vereniging zelf kan nooit doel op zichzelf zijn.
Rimmer Mulder, voorzitter Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF), nvf@nvj.nl