Foto: Eddy van Wessel / Met zijn serie Sinjar, de strijd om Hoofdweg 47, won hij de Zilveren Camera 2015 / Gefotografeerd met een Widelux panorama camera.
Een anti-IS-coalitie probeert de stad Sinjar te heroveren op IS. Na een spannende nacht deelt een Peshmerga-strijder een sigaret uit.
"Ik blijf het een heel eerlijk beeld vinden omdat het zoveel zegt over hoe dicht de strijd bij de menselijkheid ligt"
De opdracht
"Er zijn bijna geen kranten meer die je een opdracht geven om verslag te doen in conflictgebieden. Dat heeft te maken met de verantwoordelijkheid die ze moeten nemen. Op het moment dat wordt besloten je verhaal te publiceren, wordt naast je honorarium soms een deel van de onkosten vergoed."
De productie
"Samen met correspondent Judit Neurink maakten we verhalen over de strijd tegen IS. Op dat moment was de strijd om de Yazedi hoofdstad Sinjar in volle hevigheid bezig. Judit is ‘s avonds teruggegaan en ik heb contact gezocht met een van de commandanten. Toen ben ik een paar dagen opgetrokken met die soldaten op de frontlijn, op luttele meters van IS. De fotoserie is analoog gemaakt en dat betekende veel bewerkingstijd. Eerst het materiaal ontwikkelen, keuzes maken, negatieven scannen of printen, ontstoffen. Reken per foto op minimaal een uur bewerkingstijd. Het kost je alleen al een half uur om de stofjes weg te halen in Photoshop. Heel veel werkuren zie je niet terug. Ik schat dat 90 procent van de tijd zit in mijn voorbereidingen van de trip, de reistijden, het ontwikkelen en nabewerken en uiteindelijk de verkoop en weer lobbyen voor het volgende verhaal."
De impact
"Die twee mannen die elkaar de hand reiken voor een sigaret. Ik blijf het een heel eerlijk beeld vinden omdat het zoveel zegt over hoe dicht de strijd bij de menselijkheid ligt. Ik volg Irak vanaf 2003 met als doel de geschiedenis van de regio visueel op te tekenen."
De vergoeding
"Ongeveer 250 euro per publicatie. De serie is in Trouw gepubliceerd, De Standaard, in Zweedse kranten, het Portugese Expresso, Le Coerier. De opbrengst weegt uiteindelijk op tegen de investering. Ik denk niet meer in prijzen per foto. Publicaties zorgen voor doorlopende bekendheid en de spin-offs die daaruit voortvloeien dragen misschien meer bij dan de publicaties: boekverkoop, de verkoop van prints en lezingen, ook voor het bedrijfsleven. Op publicaties alleen kun je niet draaien. Fototarieven zijn symbolische prijzen geworden, onnodig maar waar. Het is de ondergang van deze vorm van journalistiek. Zeker jonge fotografen komen zelden op de juiste plek terecht, omdat ze niet in staat zijn hun projecten te bekostigen."
De fotojournalistiek
"Ik verwijt redacties niets. Het zijn de uitgevers die nog steeds veel geld verdienen, maar geen boodschap hebben aan de kritiek over slechte tarieven of beschamende publicaties. Het doel is vooral het instituut in stand te houden, ze graaien alle in dezelfde berg lowbudgetcontent. Er blijven enkele grote partijen over die overal beeld opzuigen, inclusief Google en Facebook. Weten we dan nog wat het woord authentiek betekent? Wil je anders dan mainstream, dan moet je fotografen ondersteunen en niet je rug toekeren aan iemand met een goed verhaal."
