'Jij in een paneldiscussie, da's een gevaarlijke', kreeg ik thuis te horen. Ok, ok, zo beloofde ik, ik zal laten zien dat ook ik rustig en genuanceerd over diversiteit in de media kan praten. Voor de NVJ, op 18 mei. Mijn specialiteit: de positie van de vrouw en haar ondervertegenwoordiging in met name de krantenwereld. Want daar, in die krantenwereld ben ik thuis. Bij de Gelderlander ben ik chef van de Nijmeegse edities. Ik zal u zeggen; het ging niet zoals ik wenste.
Als ik mijn ogen dicht doe.....
donderdag 15 juni 2017
'Als ik mijn ogen dicht doe, hoor ik een man', kreeg ik halverwege de diversiteitsdiscussie te horen. Van een vrouw. Uit die zin kan ik drie dingen concluderen. Dat ik een zware, mannelijke stem heb. Of dat ik in een panel inderdaad geen gelukkig huwelijk is. Dat ik dus teveel geroepen heb en te weinig geluisterd. Of, de meest pijnlijke, dat ik seksistisch zou zijn. Waarbij de spreekster gemakshalve alle mannen over een kam scheerde. Ook gevaarlijk. Maar goed. Ik kan u verzekeren: mijn stem is niet zwaar. Dat ik er toch weer met gestrekt been inging? Dat geloof ik meteen.
Maar was ik, dat katholieke mavo-meisje van het Brabantse platteland, dochter in een groot boerengezin uiteindelijk universitair geschoold én lesbisch, moeder van twee kinderen, chef van een grote redactie, verworden tot een seksist? Omdat ik zei dat minderheden niet met de pootjes omhoog op de rug moeten gaan liggen? Niet moeten afwachten tot de wereld om hen heen verandert? Dat het niet bij woorden en academische discussies alleen moet blijven? Omdat ik opriep tot meer ambitie bij vrouwen? Dat ze een carrière -in de zin van betaald werk, niet noodzakelijk een hoge functie- moeten nastreven? Dat ze hun partner onder de kont moeten trappen en tot een rechtvaardige verdeling van de zorgtaken moeten dwingen? Zodat zij niet altijd degenen zijn die minder gaan werken? Dat er altijd iemand de eerste moet zijn die patronen doorbreekt? Dat vrouwen zichzelf ook een beetje streng moeten toespreken en uit hun veilige zone moeten stappen?
Maar ik zei ook dat bedrijven en overheden met plannen moeten komen. Dat het van twee kanten moet komen. Dat er nooit iets zal veranderen als we niet allemaal in beweging komen. Dat de samenleving erbij gebaat is om divers te zijn, in al zijn geledingen. Want je krijgt nu eenmaal een andere krant -lees: samenleving- als we daar ook allemaal ten volle aan meedoen. Ik zei ook dat ik uiteraard niet kan weten hoe het is om gekleurd te zijn of een migrantenachtergrond te hebben. Ik vermoed dat je dat op nog verdere afstand plaatst dan 'alleen maar vrouw zijn'. Net zoals het vijftig jaar geleden nog was in Nederland. Waar je als katholiek meisje, uit een klein dorp, geacht werd niet te veel opleiding te gaan volgen, te trouwen, en voor de kinderen te zorgen. Ik ben dat keurslijf ontsprongen. Vooral omdat ik dat wilde.
Het is een zwaktebod het persoonlijke tot politiek te verheffen. We kennen hem allemaal: 'Ik heb onder mijn vrienden veel homo's en kleurlingen' of 'Ik ben een man en werk ook parttime, hoor'? Maar, ik kom van ver. Natuurlijk, ik had ouders die me in alles gestimuleerd hebben, die het niet vanzelfsprekend vonden dat hun dochters niet gingen werken, die 'even moesten slikken' over mijn lesbisch zijn, maar mij vervolgens in alles steunden. En ik heb in de loop van mijn leven vaak ook gewoon geluk gehad. Kwam altijd weer uit op een plek waar ik wilde zijn. Maar, en dit kost moeite om te zeggen, ik heb vooral veel aan mezelf te danken. Ik stapte in een mannenwereld, dat wist ik. Soms moest ik meer haren op mijn tanden hebben dan ik werkelijk heb, maar ik heb me er doorheen geknokt. En soms gingen dingen ook vanzelf, omdat ik de kwaliteiten heb.
Het is niet zo dat ik 'one of the guys' ben en me volledig aangepast heb aan de man. Nee, nog steeds zie ik rollende ogen als ik begin over de alfamannetjes op de werkvloer, de gebrekkige aandacht voor de vrouwelijke, jonge en allochtone lezers, de buitenproportionele hoeveelheid letters voor de Rolling Stones (grote liefde van menig witte man van boven de vijftig) in onze kolommen, het domweg vergeten van rappers of andere hedendaagse mainstream-muziek.
Zeg niet dat ik een seksist ben. Alle media hebben behoefte aan diversiteit. Uit alle hoeken en gaten, kritisch, gekleurd, uit de provincie, gehandicapt of hetero. Treed naar voren!