Foto: Ilvy Njiokiktjien / VII Photo / UNICEF / Gefotografeerd met een Canon 5d MarkIV, met 50mm 1.2 lens.
Youssouf Sanogo, 24 dagen oud, in de armen van zijn moeder, Hawa Diawara, in het Community Health Center in Koumatou, Mali, maart 2018.
"Kindersterfte is een heftig onderwerp dat je niet lukraak op alle manieren kunt uitbeelden"
De opdracht
“De foto van Youssouf in Mali maakt deel uit van een campagne over kindersterfte. Een heftig onderwerp dat je niet lukraak op alle manieren kunt uitbeelden. UNICEF wilde de baby’s op een wijze portretteren, zoals dat gebeurt in het westen metnewborn fotografie. Toen ontstond het plan om met een studio op pad te gaan. Ik heb eerst een cursus gevolgd bij een newborn fotograaf, waar ik leerde om baby’s zodanig neer te leggen, dat het kindje zo fijn mogelijk lag in een compacte houding. Daarna heb ik een cursus flitsen gevolgd, voor het vriendelijk zachte babylicht.”
De Productie
“Voor deze serie ben ik in Mali, Peru, Mongolië en Bangladesh geweest. De meeste tijd is gaan zitten in de voorbereidingen. Alle vluchten en slaapplekken heb ik zelf geregeld. Ik schat dat ik zo’n 15.000 euro heb voorgeschoten. Uiteindelijk krijg je dat allemaal terug. Behalve de babyportretten maakten we ook reportages en video’s. Per land waren we acht dagen bezig, inclusief twee reisdagen. Ik reken altijd op 50 procent van de tijd dat ik fotografeer op bewerkingstijd, maar hier was ik na elke reis nog wel acht dagen bezig met selectie, bijschriften maken en nabewerken. Hierbij heb ik dit keer de hulp gehad van een externe photoshopper.”
De impact
“Ik merk dat de serie ontzettend goed gedeeld wordt op social media. Ik vind het zelf mooi om zo’n heftig onderwerp als kindersterfte op een subtielere manier in beeld te brengen en ik denk dat mensen het stiekem ook wel fijn vinden om hier naar te kijken en niet naar foto’s van doodzieke kinderen.”
De vergoeding
“De tarieven verschillen per ngo, om die reden noem ik liever geen bedragen. In vergelijking met dagbladen is de vergoeding bij een hulporganisatie altijd hoger. Of dat een eerlijke vergelijking is, weet ik niet, maar het is wat het is. Ik werk graag met hulporganisaties omdat ik naar plekken reis waar ik normaal gesproken nooit kom. Eerlijk gezegd maak ik me nooit zo druk om geld. Ik geef weinig uit en ben niet gehecht aan dure spullen. Maar sinds ik met twee agentschappen werk, merk ik dat ik al die jaren daarvoor voor veel te weinig geld heb gewerkt. Zij onderhandelen voor mij en mijn tarieven zijn daarna omhooggegaan. Alleen dagbladuitgevers hanteren vaste prijzen, daarover valt niet te onderhandelen.”
De fotojournalistiek
“Als je aan langetermijnprojecten wil werken, moet je meestal ook zelf geld investeren, zelf het initiatief nemen en heel goed voor ogen hebben wat je wil en aan de hand daarvan kijken of je een opdrachtgever kunt interesseren. Ik denk dat de fotojournalistiek toekomst heeft, maar misschien niet op de manier zoals nu gebeurt. Het zijn veel plaatjes bij praatjes. Neem een staking in de zorg. In plaats van al die losse fotootjes van een staking, kun je ook één fotograaf inhuren die een week lang in de zorg meedraait en vastlegt wat daar gebeurt. Ik denk dat dat veel meer impact heeft.”