,,Ik weet niet waar jullie die gedachten vandaan halen, maar ik ben het er absoluut niet mee eens’’, antwoordt Manju Reijmer. De adjunct-hoofdredacteur van Expreszo - een vrijwilligersorganisatie van, voor en door lesbi-, homo- biseksuele en transjongeren - kreeg de stelling voorgelegd dat het de laatste tijd beter gaat met diversiteit in de Nederlandse media en journalistiek. ,,Oh het was geen stelling, maar een vraag? Gelukkig. Al past het wel in een trend; er wordt ontzettend veel gepraat over diversiteit. Daardoor ontstaat bij sommigen misschien een beleving dat het goed gaat, terwijl er te weinig wordt gedaan. Onderzoeken wijzen ook keer op keer uit dat het slecht gaat.’’
Diversiteit: Hoe overtuig je de witte, heteroman?
dinsdag 16 mei 2017
Vooral als je je realiseert dat diversiteit in de Nederlandse media en journalistiek meer is dan een discussie over gender, etniciteit en religie. Nog even los van de vraag of die discussies de afgelopen jaren voor een betere vertegenwoordiging in verhalen en op redacties zorgden (u raadt het al: nauwelijks); hoe staat het bijvoorbeeld met de representatie van mensen met een fysieke beperking, jong en oud of de lhbt-gemeenschap?
,,Slecht, ja. Ik zou zo graag zien dat diversiteit over alle media geïntegreerd raakt. Je hebt het namelijk over mensen, niet over onderwerpen’’, zegt Reijmer. Nu komen mensen met een fysieke beperking aan bod in programma’s als ‘Je zal het maar hebben’, of worden transgender mensen uitgelicht in ‘Hij is een Zij’. Daarin worden de ‘onderwerpen’ neergezet als uitzondering, terwijl zij net als ieder ander onderdeel zijn van de samenleving waarin wij leven. Zo bezien is het televisieprogramma Lingo revolutionair: presentatrice Lucile Werner is vrouw én heeft een fysieke beperking.
Want de norm in de Nederlandse media en journalistiek is anno 2017, zo stelt Reijmer, nog steeds: cis, hetero, ableist, man, wit, neurotypisch, hoogopgeleid en tussen de 30-50 jaar. In verhalen, maar meer nog op redacties.
Wil je daadwerkelijk meer diversiteit in de Nederlandse media en journalistiek, zal dat beeld moeten veranderen. Dat betekent wel dat witte heteromannen tussen de 30 en 50 jaar moeten accepteren dat zij de norm zijn. Bij zichzelf te rade gaan of ze meer diversiteit in de weg zitten. Reijmer: ,,Zij moeten de macht uit handen geven. Niet ten koste, maar ten behoeve van de kwaliteit van de Nederlandse media en journalistiek.’’
Maar hoe overtuig je witte heteromannen tussen de 30 en 50 jaar dat zij plaats maken voor meer diversiteit? Als je geïnteresseerd bent in het antwoord, of je weet het al maar je voelt jezelf een roepende in de woestijn, kom dan naar de Vers in de Pers- en Internet-borrel.
Op 18 mei organiseren de Vers in de Pers en Sectie Internet een borrel met als thema diversiteit. Wil je meepraten over dit thema? Dan ben je van harte welkom. Meld je hier aan.