Een gure wind waait over het bedrijvenpark in Hoofddorp. Daar staan we dan, ’s morgensvroeg in de kou bij het hoofdkantoor van Sanoma.
Een gure wind waait over het bedrijvenpark in Hoofddorp. Daar staan we dan, ’s morgensvroeg in de kou bij het hoofdkantoor van Sanoma.
We delen pamfletten uit tegen de loonsverlaging van 1,7 procent van de cao Uitgeverijbedrijf (UB). Hier vallen alle schrijvende journalisten onder, zowel print als online. De NVJ voert actie! Samen met FNV Kiem, wiens leden ook door de loonsverlaging worden getroffen. Die FNV’ers hebben van actievoeren meer kaas gegeten dan wij. Als we als NVJ’ers arriveren, staat er al een actietentje klaar (wel lekker tegen die koude wind), een geluidsbox met vrolijke muziek, er liggen zelfs broodjes klaar, wat stoeltjes en er is warme koffie.
Bij de hoofdingang horen we vaak dat mensen ons pamflet niet willen hebben, ‘ik ben freelancer, ik val niet onder de cao’. Regelmatig komt er een busje voorrijden, waaruit 8 á 9 jonge mensen uitstappen, die snel doorlopen naar de hoofdingang. Geen interesse. Tot we een zij-ingang ontdekken waar wel veel vaste medewerkers naar binnen gaan. Die nemen het pamflet meestal graag aan. Met af en toe een schouderklop, goed zo!
Actievoeren, dat doet de NVJ maar zelden. De werkgevers maken het nu echter wel èrg bont. In de vorige cao UB was afgesproken dat er in 2016 een loonsverhoging is van 2 procent, dat in maandelijkse periodieken aan het PKB (Persoonlijk Keuze Budget) wordt toegevoegd. Dit was al een compromis, want deze verhoging telt niet door in de pensioenopbouw. Zouden we dat wel meerekenen, dan zou het een loonsverhoging zijn van 1,7 procent. Een belangrijke kwestie aan de onderhandelingstafel was of dit bedrag wel of niet structureel zou zijn. Dus ook in de jaren daarna zou worden uitbetaald. De NVJ en FNV Kiem vonden natuurlijk van wel, de werkgevers hadden grote aarzelingen. Ze waren hiervoor al een keer teruggefloten door hun achterban (Persgroep, TMG, Sanoma etc). Na lang wikken en wegen kwamen we tot een compromis: als de 1,7 procent vanaf 2017 niet structureel als loon kan worden betaald, zou er ‘een andere bestemming’ voor worden gezocht. Het zou bijvoorbeeld ook gebruikt kunnen worden om de hogere pensioenpremie van werknemers te compenseren. Dat scheelt immers ook direct in de portemonnee.
Wie schetst onze grote woede, toen de werkgevers eind november doodleuk te kennen gaven dat de loonsverhoging toch maar eenmalig was. Dat er van doorbetaling of compensatie in 2017 ‘dus’ geen sprake kan zijn. Als onderhandelingsdelegatie braken we de verkennende gesprekken voor de cao 2017 meteen af, zo gaan we niet met elkaar om. Waarom zouden we met diezelfde onderhandelaren van de werkgevers nieuwe afspraken maken, terwijl nu blijkt dat ze die zonder blikken of blozen na een jaartje weer intrekken?! Het gaat om enkele honderden euro’s per jaar.
Nu kan je denken, wat maakt het uit zo’n verlaging van 1,7 procent, als in de krantenwereld momenteel meer dan honderd journalisten worden ontslagen? Zodat de werkgevers ze kunnen vervangen door veel goedkopere freelancers. Deze groep journalisten (en hun achterblijvende collega’s) hebben inderdaad een veel groter probleem op hun bord. Ook hier doet de NVJ wat ze kan. Maar dat maakt deze brutale loonsverlaging niet minder kwaadaardig. Dan rest je als vakbond nog maar één ding: juist ja, actievoeren. Anders ben je als vakbond geen knip voor je neus waard.